Chemioterapia jest systemową metodą leczenia przeciwnowotworowego, w której do niszczenia komórek rakowych stosuje się syntetyczne związki chemiczne. Chemioterapeutyki podaje się do krwiobiegu drogą dożylną, skąd docierają do wszystkich części ciała, gdzie zakłócają rozwój komórek nowotworowych. Leki cytostatyczne można także aplikować bezpośrednio na guz.
Chemioterapia docetakselem jest jedną z metod postępowania w raku prostaty opornym na kastrację. Lek ten łagodzi bóle powodowane przez nowotwór i przerzuty. Taka strategia postępowania, jeśli skuteczna, pozwala wydłużyć czas przeżycia przy mniejszym nasileniu objawów i działań niepożądanych.
Docetaksel podaje się drogą dożylną w warunkach ambulatoryjnych, w szpitalu lub przychodni. Wlew trwa godzinę i zwykle jest powtarzany dziesięć razy w trzytygodniowych odstępach. W czasie cyklu chemioterapii tym lekiem pacjent dodatkowo otrzymuje lek sterydowy prednizon, zwykle w formie tabletki. Prednizon przyjmuje się dwa razy dziennie przez 5–10 cykli.
Chemioterapia docetakselem wiąże się z szeregiem działań niepożądanych. Wiele z nich ma jednak łagodny przebieg i można im zaradzić samemu. Do powszechnych skutków ubocznych należą:
- obniżenie poziomu białych krwinek,
- anemia (niedokrwistość),
- wypadanie włosów,
- zatrzymanie płynów,
- wymioty,
- reakcje alergiczne,
- osłabienie,
- biegunka,
- zmiany na paznokciach,
- utrata apetytu.
Leczenie dodatkowe po chemioterapii
Po zakończeniu terapii docetakselem lekarz może dodatkowo zalecić terapię hormonalną lub chemioterapię innym cytostatykiem. Standardem w terapii hormonalnej są: abirateron i enzalutamid, natomiast chemioterapię uzupełniającą najczęściej opiera się na cabazitakselu. W niektórych przypadkach powtarza się cykl docetakselem. Lekarz omówi z pacjentem różne możliwości postępowania, aby znaleźć najwłaściwszą opcję.
Leczenie dodatkowe po chemioterapii
Po zakończeniu terapii docetakselem lekarz może dodatkowo zalecić terapię hormonalną lub chemioterapię innym cytostatykiem. Standardem w terapii hormonalnej są: abirateron i enzalutamid, natomiast chemioterapię uzupełniającą najczęściej opiera się na cabazitakselu. W niektórych przypadkach powtarza się cykl docetakselem. Lekarz omówi z pacjentem różne możliwości postępowania, aby znaleźć najwłaściwszą opcję.
Octan abirateronu
Jeśli chemioterapia docetakselem nie przyniosła zadowalających efektów, lekarz może zlecić hormonoterapię octanem abirateronu. Taka strategia postępowania, jeśli skuteczna, pozwala złagodzić ból, obniżyć stężenie PSA we krwi, spowolnić rozwój guza i przerzutów oraz wydłużyć czas przeżycia.
Leczenie obarczone jest następującymi działaniami ubocznymi: osłabienie, obniżenie stężenia potasu we krwi, wysokie ciśnienie tętnicze, obrzęki stawów lub dyskomfort w stawach oraz zatrzymaniem płynów. Octan abirateronu zawsze jest podawany w połączeniu z lekiem sterydowym prednizonem, by regulować wpływ leku na ciśnienie krwi.
Enzalutamid
Pacjentowi może zalecić się terapię hormonalną enzalutamidem. Taka hormonoterapia, jeśli jest skuteczna, pozwala obniżyć stężenie PSA we krwi, spowolnić wzrost guza i przerzutów oraz wydłużyć czas przeżycia.
Możliwe działania niepożądane leku to: uczucie osłabienia, bóle pleców, biegunka i zmęczenie.
Kabazytaksel
U chorych, u których doszło do postępu choroby po kuracji docetakselem, możliwe jest zastosowanie chemioterapii kabazytakselem. Taka strategia postępowania, jeśli skuteczna, pozwala złagodzić ból, obniżyć stężenie PSA we krwi, spowolnić rozwój guza i przerzutów oraz wydłużyć czas przeżycia.
Kabazytaksel powoduje jednak poważne obniżenie białych krwinek oraz biegunkę. Te działania niepożądane można kontrolować dodatkowymi lekami.
Zaleca się, aby pacjent porozmawiał z lekarzem na temat tego, która strategia postępowania po kuracji docetakselem jest najlepsza w jego konkretnym przypadku.
