Krioablacja, znana również jako krioterapia, jest jedną z metod leczenia raka nerki. Do niszczenia komórek nowotworowych, poprzez ich zamrożenie, stosuje się w niej skroplony gaz, najczęściej ciekły azot lub argon. Jest on dostarczany do wnętrza guza za pomocą specjalnej igły. Konieczna jest znajomość podtypu nowotworu, dlatego przed rozpoczęciem leczenia wykonywana jest zazwyczaj biopsja.
Zabieg zwykle wykonuje się przezskórnie, a prowadzenie igły (ryc. 1) przez lekarza wspomagane jest ultrasonografią lub tomografią komputerową. Krioterapię można również przeprowadzić podczas operacji otwartych i laparoskopowych. W czasie wykonywania zabiegu temperatura nerki i sąsiednich narządów jest ściśle kontrolowana za pomocą specjalnych czujników.
Krioablację proponuje się przy guzach nerek o niewielkich rozmiarach (do 4 cm) i przeciwwskazaniach do leczenia chirurgicznego (którymi mogą być wiek pacjenta i/lub współistniejące schorzenia, co sprawia, że operacja chirurgiczna stanowi większe niebezpieczeństwo).
Krioterapia to skuteczna i bezpieczna metoda leczenia małych guzów nerek. Istnieje jednak prawdopodobieństwo, że nie wszystkie komórki rakowe zostaną zniszczone, w związku z czym ryzyko wznowy (nawrotu) choroby nowotworowej jest przy niej większe niż w przypadku leczenia chirurgicznego.
Mimo że zabieg jest bezpieczny, występuje ryzyko powikłań. Najczęstsze komplikacje to krwawienie i gromadzenie się krwi wewnątrz nerki, nazywane krwiakiem okołonerkowym. W trakcie procedury mogą zostać uszkodzone: moczowód, śledziona, wątroba, jelita. W obrębie leczonego obszaru pacjent może odczuwać kłucie lub mrowienie, znane jako parestezja.
Po przeprowadzonym zabiegu obowiązują wizyty kontrolne co trzy miesiące. Wykonywane są wówczas badania tomograficzne lub metodą rezonansu magnetycznego w celu oceny struktur nerkowych i wykrycia ewentualnych nawrotów.
Krioablacja może być stosowana więcej niż jeden raz (w przypadku wznowy nowotworu lub niepowodzenia pierwszego zabiegu).
