Laserowa waporyzacja jest częstym wyborem w leczeniu łagodnego powiększenia gruczołu krokowego. Laser używa intensywnego światła w celu wyparowania tkanki gruczołu krokowego. W tym samym czasie, ciepło z lasera zamyka naczynia krwionośne. To właśnie dlatego bardzo mała ilość krwi jest tracona podczas tego typu zabiegów. Laserowa waporyzacja może być wykonana za pomocą różnych systemów laserowych. Wybór lasera zależy od doświaczenia twojego lekarza oraz dostępności sprzętu w szpitalu.
Przeczytaj więcej na temat laserowej waporyzacji enukleacji, jak się przygotować I czego możesz oczekiwać po tej procedurze. Ta część zawiera ilustracje dotyczące laserowej waporyzacji.
Kiedy należy rozważyć laserową waporyzację prostaty?
Waporyzację laserową stosuje się w przypadku gruczołu krokowego o wielkości poniżej 80 mm. Ponieważ ten sposób leczenia powoduje jedynie znikomą utratę krwi, zaleca się go szczególnie u mężczyzn, którzy w związku z innymi chorobami stosują leki przeciwzakrzepowe (tzw. antykoagulanty).
Na czym polega laserowa waporyzacja prostaty?
Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym. Gdy pacjent jest znieczulony, lekarz przez cewkę moczową wprowadza do pęcherza moczowego resektoskop. Zabieg wykonywany jest bez konieczności nacinania powłok jamy brzusznej (ryc. 1). Resektoskop ten wyposażony jest w laser do waporyzacji oraz małą kamerę, która pozwala lekarzowi uzyskać na monitorze wysokiej jakości obraz gruczołu krokowego.
Podczas zabiegu laser podgrzewa niewielkie fragmenty prostaty. Gdy tkanki gruczołu osiągają temperaturę wrzenia, dochodzi do ich odparowania. Tym sposobem leczyć można cały narząd (ryc. 2). Po operacji w celu odprowadzania moczu w pęcherzu moczowym umieszcza się cewnik. Służy on także do ciągłego płukania pęcherza moczowego i cewki moczowej sterylną solą fizjologiczną, aby zapobiec powstawaniu skrzepów krwi. Cewnik musi pozostać w pęcherzu moczowym przez kilka dni, to jest do czasu, gdy cewka moczowa się zagoi, a pacjent będzie mógł samodzielnie oddawać mocz.
Jak należy przygotować się do zabiegu?
Lekarz szczegółowo poinstruuje pacjenta, jak powinien przygotować się do zabiegu. W celu przygotowania organizmu do znieczulenia przez sześć godzin przed operacją nie należy jeść, pić ani palić. Jeśli pacjent przyjmuje na stałe leki, powinien ten fakt zgłosić lekarzowi i omówić z nim dalsze postępowanie. Kilka dni przed zabiegiem może być konieczne odstawienie przyjmowanych leków.
Jak długo zajmuje powrót do codziennych zajęć?
Zazwyczaj pacjenci opuszczają szpital po 1–2 dniach od zabiegu. Długość pobytu w szpitalu może różnić się w poszczególnych państwach. Po operacji w moczu może pojawiać się krew, a oddawaniu moczu może towarzyszyć ból. Objawy te zwykle ustępują po kilku tygodniach.
Przez 4–6 tygodni po zabiegu:
- pij codziennie 1–2 litry płynów, zwłaszcza wody
- nie podnoś przedmiotów cięższych niż 5 kg
- nie wykonuj forsownych ćwiczeń fizycznych i unikaj jazdy na rowerze
- nie bierz gorących kąpieli i nie korzystaj z sauny
- zapobiegaj zaparciom poprzez odpowiednią dietę
- porozmawiaj z lekarzem o przepisanych lekach
Przez 2–3 tygodnie należy powstrzymać się od odbywania stosunku płciowego. Przed kilka tygodniu od laserowej waporyzacji prostaty u pacjenta może pojawić się wytrysk wsteczny. Jest to przewlekły stan, w którym podczas orgazmu nasienie nie może wydostać się przez cewkę moczową. Dostaje się ono wtedy do pęcherza moczowego, a następnie wydalane jest z organizmu z moczem.
Pacjent powinien natychmiast zgłosić się do lekarza lub do szpitala, jeśli:
- wystąpi gorączka
- nie jest w stanie oddać moczu
- utraci dużą ilość krwi lub będzie odczuwać silny ból
Zalety laserowej waporyzacji prostaty:
- natychmiastowa poprawa w przepływie moczu
- krótki pobyt w szpitalu
- krótszy czas utrzymania cewnika pęcherzowego
- małe ryzyko powikłań
- brak potrzeby odstawienia leków przeciwkrzepliwych
Wady laserowej waporyzacji prostaty:
- mniejsza efektywność w przypadku dużego stopnia rozrostu prostaty
- bolesne oddawanie moczu przez pewien czas po operacji
- prawdopodobieństwo ponownej operacji po kilku latach w związku z dalszym rozrostem gruczoł,
- brak możliwości oceny tkanek prostaty po zabiegu
- ryzyko zastoju moczu, infekcji dolnych dróg moczowych oraz parć naglących
- bardzo małe ryzyko nietrzymania moczu
