Co to jest rak gruczołu krokowego?
Rak gruczołu krokowego (zwanego także prostatą bądź sterczem) jest nowotworem złośliwym gruczołu krokowego. Choroba ta ma kilka stadiów zaawansowania. Wybór leczenia oraz indywidualne doświadczenia pacjenta uzależnione są od specyficznych cech guza oraz specjalistycznej wiedzy zespołu medycznego.
Poszczególne działy tego tematu dostarczają ogólnych informacji dotyczących raka gruczołu krokowego, sposobów jego diagnozowania oraz możliwości leczenia. Swoją indywidualną sytuację należy jednak omówić z lekarzem prowadzącym.
Większość nowotworów prostaty rozwija się powoli i nie powoduje objawów. Szybko rosnące nowotwory prostaty są mniej powszechne. Ryzyko zachorowania na raka prostaty zwiększa się z wiekiem. Średni wiek rozpoznania choroby to 69 lat.
Wraz z rozwojem metod diagnostycznych oraz zwiększeniem długości życia wzrasta wykrywalność raka tego narządu. Rak prostaty to najczęstszy nowotwór złośliwy u starszych mężczyzn w Europie. Przeżywalność w przypadku tej choroby w Europie jest stosunkowo wysoka i wciąż rośnie.
Stopienie zaawansowania klinicznego nowotworu
Istnieją różne stopnie zaawansowania raka prostaty. Jeśli nowotwór dotyczy wyłącznie gruczołu krokowego i nie wychodzi poza jego granice, nazywany jest rakiem ograniczonym do gruczołu krokowego. Natomiast w miejscowo zaawansowanym raku gruczołu krokowego, guz nacieka otaczające tkanki, tj. pęcherzyki nasienne, szyję pęcherza moczowego lub węzły chłonne wokół prostaty. Gdy nowotwór rozprzestrzenia się do odległych węzłów chłonnych lub innych narządów, stan taki lekarze nazywają uogólnioną chorobą nowotworową (lub chorobą przerzutową).
Rola hormonów we wzroście komórek raka gruczołu krokowego
Nowotwór rozwija się, gdy dochodzi do szybszego niż normalnie rozrostu komórek. W przypadku raka prostaty przyczyniają się do tego męskie hormony płciowe, zwane androgenami. Najważniejszym z nich jest testosteron. Androgeny są niemal wyłącznie produkowane przez jądra.
Informacje tu zawarte zostały po raz ostatni uaktualnione w styczniu 2018 roku.
Niniejsze informacje zostały opracowane przez EAU we współpracy z działającą w ramach EAU Sekcją Uroonkologii EAU (EAU Section of Uro-Oncology — ESOU), Sekcją Młodych Urologów Akademickich (EAU Young Academic Urologists — YAU), Europejskim Towarzystwem Pielęgniarek Urologicznych (European Association of Urology Nurses — EAUN) oraz stowarzyszeniem pacjentów Europa Uomo.
Informacje tu jest zgodna z wytycznymi EAU.
Twórcy serii:
- dr Roderick van den Bergh, Utrecht, Holandia
- prof. dr Zoran Culig, Innsbruck, Austria
- prof. dr Louis Denis, Antwerpia, Belgia
- prof. Bob Djavan, Wiedeń, Austria
- Enzo Federico, Triest, Włochy
- Günter Feick, Pohlheim, Niemcy
- dr Pirus Ghadjar, Berlin, Niemcy
- dr Alexander Kretschmer, Monachium, Niemcy
- prof. dr Feliksas Jankevičius, Wilno, Litwa
- prof. dr Nicolas Mottet, Saint-Étienne, France
- dr Bernardo Rocco, Mediolan, Włochy
- Maria Russo, Orbassano, Włochy
